του π.Δημητρίου Θεοφίλου, για το Amen.gr Το μεγάλο «στοίχημα» για την Ελλάδα του 2013, είναι η ειρηνική μετάλλαξη από τη συμβολισμό στην οντολογία. Από την ευκολία της έννομης ή παράνομης παραβατικότητας, στην τροπική εναρμόνιση με το τώρα άλλων λαών, η οποία και καλείται να γίνει η βασική επιδίωξη του μέλλοντός της.
Τα 40 μεταπολιτευτικά χρόνια που πέρασαν, αφιονίζοντας κοντά δυο γενιές νεοελλήνων, απέδειξαν στη πράξη, πως η ραστώνη, το βόλεμα, το φαγοπότι, ο νεποτισμός, «φέρνουν» μεγάλους τελικούς λογαριασμούς σπασμένων. Έτσι δεν μπορούμε πλέον να συνεχίζουμε αδάπανα και ατιμώρητα, να καταφεύγουμε σε ποικίλα συνειδησιακά άλλοθι, προκειμένου να υποστηρίξουμε την έκπτωση και την κατάντια μας, κυρίως, από πλευράς νοήματος και περιεχομένου ζωής.
Είναι αρκετά ανεύθυνο και ανώριμο, να ενοχοποιούμε όλους τους άλλους, και να μη ρίχνουμε ποτέ κάποια ματιά στο «ταγάρι» που έχουμε φορτωμένο στη «πλάτη» μας και είναι μεστό, παθών, λαθών και ανομημάτων.
Η αξιοπιστία μας είναι πια υπό-μηδενική, ως προς τρίτους και αυτό συμπαρασύρει την συλλογική μας αυτοεκτίμηση, στο ναδίρ. Είναι τυχαία, η κάθετη αύξηση των αυτοκτονιών τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και ο πολλαπλασιασμός των ψυχικών νοσημάτων με κυρίαρχη την κατάθλιψη; Δεν νομίζω…
Όταν σκάει ένα μπαλόνι, με το οποίο παίζει κάποιο παιδί, ακολουθεί το ανεπίγνωστο κλάμα του, αυτό συμβαίνει για δυο βασικούς λόγους, πρώτα επειδή χάνει το παιχνιδάκι αυτό-απασχόλησής του και κατόπιν, επειδή τρομάζει από τον κρότο. Κάνοντας την αναγωγή στη σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία, διαπιστώνουμε πως «συμπτωματικά», το ίδιο συμβαίνει και με τον ψυχολογικό παλιμπαιδισμό των νεοελλήνων, σε συνδυασμό με την ανωριμότητα που μας χαρακτηρίζει.
Μια φράση – ερώτηση (παραληρηματικού ασυνειδήτου), που έχει στοιχειώσει το συλλογικό παρόν μας, είναι, το: «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» τελικά εκεί μέσα κλείνεται, κορυφώνεται, φωλιάζει και όζει, όλη η νεοελληνική τραγικότητα, με πλέον ανατριχιαστικό κομμάτι, το παντελές έλλειμμα περιεχομένου στη λέξη «ποιος», στη λέξη αυτή υπάρχει μια πλήρης απροσδιοριστία νοήματος και μια αβάσταχτη ελαφρότητα ύπαρξης (είναι).
Αν κάποια στιγμή ωριμάσουν τα πρόσωπα, και φτάσουμε αναίμακτα, στο υπαρξιακό ερώτημα «ποιος είμαι και που πηγαίνω», τότε θα έχει γίνει η απαρχή ενός γόνιμου αυτοπροσδιορισμού και θα έχει αφεθεί χώρος να περάσει η πρώτη αχτίδα φωτός, στο σκοτεινό κελί του άρρωστου εγώ μας, όπου έχουμε αυτό-αποκλεισθεί, με δύσπνοια και πανικό περίσσιο.
Το «έλλειμμα εαυτού» όπως επισημαίνει ο στοχαστής και φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, αποτελεί την απαρχή της νεοελληνικής κακοδαιμονίας. Το ότι αυτό-προσδιοριζόμαστε με τη χρήση «βοηθημάτων» και όχι καθ’ εαυτοί, δημιουργεί ένα ανεξόφλητο χρέος, έτσι κυνηγάμε σε όλη την ιστορία τον χαμένο εαυτό μας, και καταλήγουμε ασθμαίνοντες, ζήτουλες, στερημένοι και ανικανοποίητοι με χαρακτηριστικά γνωρίσματα ιδιοπροσωπείας, την αλληλο-υπονόμευση, τον καταναλωτισμό, τον μιμητισμό και την εμπάθεια.
Η αυτογνωσία και το μέτρο, παρ’ όλο που οι πρόγονοί μας τα δίδαξαν σε ολόκληρη την οικουμένη, για μας παραμένουν «άγνωστοι τόποι», προσωπικής «πατριδογνωσίας».
Ακόμη και την πίστη στο Θεό, την έχουμε εκφυλίσει σε λαϊκίστικη θρησκευτικότητα – θρησκοληψία ακίνδυνη για το σύστημα και οπιούχα για εμάς.
Δεν είναι τυχαίο πως έχει δοθεί υπερβολική αξία και σημασία, στα θρησκευτικά πανηγύρια, που καλύπτουν το θυμικό, και αφήνουν στη τύχη της την περαιτέρω συγκρότησή μας, για αυτό και παραμένουμε, μερικώς χριστιανοί, μερικώς παγανιστές, μερικώς αγνωστικιστές, μερικώς με ολίγη ή καθόλου.
Αδυνατούμε να κάνουμε αξιολογικές κρίσεις, τις οποίες θα χρησιμοποιούσαμε σαν βάση δεδομένων, για την όποια προσπάθεια αλλαγής νοοτροπίας μας και «βηματισμού» μας, μέσα στην ιστορία, και αυτό συμβαίνει επειδή μάθαμε να πατάμε με το ένα πόδι στην ιστορία, και το άλλο να είναι μετέωρο, γεγονός που δεν μας εξασφαλίζει, σταθερότητα και διάρκεια στην όποια προσπάθεια, αποφασίζαμε να καταβάλουμε, αφού δρούμε και κινούμαστε σε μια στρεβλή και εικονική εξω-ιστορική χώρο-χρονικότητα.
Είμαστε ένας λαός εν μέρει εξω-ιστορικός, εν μέρει προ ή μετά λογικός, εν μέρει πιστός, εύπιστος, δύσπιστος, άπιστος. Αυτό όλο το μίγμα μας κάνει μοναδικούς στη τραγικότητά μας, ώστε να μην μπορούμε να ξεφύγουμε από το «πεπρωμένο» μας, στο οποίο δεν δίνουμε καμιά σημασία, για αυτό και εκείνο μας εκδικείται μέσα στον ιστορικό χρόνο, λαμβάνοντας χαρακτηριστικά απωθημένης ενόρμησης.
Η μαγνητική εμμονή, στην ευκολία που μάθαμε για τόσα χρόνια, μας δυσκολεύει να πορευτούμε προς τον τρόπο που χρειαζόμαστε, για να απεγκλωβιστούμε από τον νοσογόνο και θανατηφόρο ιστό που επιτρέψαμε και ανεχτήκαμε, να φτιάξει γύρω μας για τόσα πολλά χρόνια και να μας φυλακίσει, η «αράχνη» της ραστώνης, της καλοπέρασης, του γλεντιού. Από την θανατηφόρα και πεισιθανάτια στάση ζωής του «τζίτζικα» καλούμαστε τώρα πια δίχως άλλες αναβολές, να μεταβούμε οδυνηρά στην συμπεριφορά του «μέρμηγκα».
Η ευκολία δρα αυτοματοποιημένα, ενώ ο τρόπος απαιτεί δουλειά, προσωπική αλλά και συλλογική – κοινωνική συγκρότηση σε επίπεδο δομών, τέτοιων που θα επιτρέψουν στη κοινωνία να κάνει κυριολεκτικά μεταβολή, από το χείλος του κρημνού.
Η εποχή των ψευδαισθήσεων πέρασε οριστικά, ήδη βρισκόμαστε στην εποχή της νέμεσης. Αν δεν αλλάξουμε είμαστε καταδικασμένοι να χαθούμε.
- See more at: http://www.amen.gr/article14610#sthash.Wff26Ryd.dpuf